قلب «نصف‌جهان» به شماره افتاد

صاحبان کسب‌وکار گردشگری در استان اصفهان ۱۵ ماه است آب خوش از گلویشان پایین نرفته و تنها اماکن گردشگری، خدمات مسافرتی و هتل‌ها به گفته حیدر صادقی معاون سرمایه‌گذاری و گردشگری اداره‌کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری اصفهان ماهانه چیزی دست‌کم معادل ۳۰۰ میلیارد تومان ضرر می‌کنند. اگر به این رقم فروشگاه‌ها،‌ حمل‌ونقل، موسسه‌های آموزشی و تفریحی را بیفزاییم آنگاه می‌توان برآوردی بهتر از حجم خسارت‌های وارده داشت.

 

 

هفته گذشته فرصتی شد به اصفهان -که بین توریست‌ها و گردشگران داخلی و خارجی، از قدیم به «نصف جهان» شهرت پیدا کرده است- سفر کنم تا از قفل‌ها و خرابی‌هایی با «رکود کرونا» به این شهر توریستی بشود گزارش تهیه کرد، یک و نیم سال پیش هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد در فصل داغ گردشگری،‌ اصفهان این‌چنین سوت و کور باشد و دیدن توریست داخلی و خارجی دشوار. این شهر با انبوهی از جاذبه‌های فرهنگی و تاریخی همواره پذیرای علاقه‌مندان به فرهنگ و هنر و معماری بود، ‌کسانی که مشتاقانه چشم به این آثار دوخته و تلاش می‌کردند بهترین زاویه را برای عکس گرفتن پیدا کنند. این روزها در اصفهان از آن غلغله و همهمه خبری نیست،‌ زاینده‌رود هم آب ندارد و صبح یک روز اردیبهشت، در بخش توریستی شهر تنها صدایی که به گوش می‌رسد، صدای ابزارآلات صنعتگرانی است که با امید به آینده همچنان در حال ساخت آثار هنری تازه‌ای هستند.

 

میدان نقش جهان خالی از حضور گردشگران خارجی و داخلی و مسجد شیخ لطف‌الله، مسجد امام، موزه تاریخ طبیعی و سایر بناهای تاریخی هم تعطیل است. خلوتی میدان در صبح باعث شده اغلب مغازه‌های دور میدان بسته و انگیزه‌ای برای بازکردن مغازه‌هایشان نداشته باشند، از کنار مسجد امام به سمت بازار که می‌رویم گرچه حجره‌ها و مغازه‌ها باز است اما همچنان معدود کسانی هستند که برای خرید آمده‌اند. در اولین تیمچه مسعود کیخسروی را می‌بینیم که در کار نقره‌کاری است. او به خبرنگار «دنیای‌اقتصاد» می‌گوید: صنایع‌دستی مانند بقیه کارها دچار بحران شده است. توریست‌های خارجی ما به صفر رسیده و گردشگران داخلی هم با منع ترددی که وجود داشت کمتر به اصفهان می‌آمدند و به ندرت شاهد حضور آنها در این مدت بوده‌ایم.

 

او با اشاره به اینکه بسیاری از صاحبان کسب‌وکار صنایع‌دستی در بازار اصفهان تصمیم به تعطیلی مغازه‌هایشان گرفته‌اند، عنوان می‌کند: اغلب کسانی که مغازه اجاره‌ای داشتند نمی‌توانستند اجاره‌های ۸ تا ۱۵ میلیون تومانی در ماه را پرداخت کنند، در نتیجه ناچار شدند مغازه‌ها را خالی کنند.

 

کیخسروی می‌افزاید: هر کسب‌وکاری نیاز به زمینه‌سازی دارد و کسانی که ناچار به کناره‌گیری از بازار صنایع‌دستی شدند هم به‌سرعت نتوانستند جذب بازارهای دیگر شوند‌، بنابراین شش ماه تا یک‌سال خلاصی به آنها خورد که همین وضع معیشت آنها را با بحران مواجه کرده است.